Op de rails

In september schreef ik over angst en bangheid en het onderscheid daartussen. Ik schreef ook over het onderzoek dat Bureau Dekker en ik aan het doen zijn om de symptomen en effecten daarvan scherper te krijgen. Inmiddels zijn we ook zover dat we op basis van die input een laagdrempelig programma aan het opstellen zijn om te kijken of we mensen kunnen helpen die in deze pandemie mentaal zijn ontspoord, weer op de rails te krijgen.

Onze plannen worden steeds concreter en we zijn bezig met het organiseren van try-outs om te kijken of het programma aanslaat en vooral ook of het werkt. We zijn niet over 1 dag ijs gegaan en hebben intensieve gesprekken gevoerd met mensen en hun ervaringen, bij zichzelf en in hun omgeving. De try-outs houden we voor verschillende doelgroepen; een panel met deskundigen, een panel ondernemers en groepen met mensen die baat kunnen hebben bij het programma.

Ons belangrijkste doel is dat mensen zelf weer het stuur in handen willen en kunnen nemen en voldoende instrumenten tot hun beschikking hebben zodat ze bij een volgende crisis of dip in hoge mate zelf redzaam zijn.

Heb je interesse, laat dan een bericht achter en we nemen snel contact met je op.

Terug naar het oude normaal?

Na anderhalf jaar pandemie en voornamelijk vanuit huis werken, gaan we nu geleidelijk weer over naar het ‘oude’ normaal, als er zoiets bestaat. Want laten we wel wezen, het begrip normaal is per definitie een persoonlijke beleving. Ik sprak daar laatst over met mijn goede collega Frits Dekker en wij kwamen tot de conclusie dat normaal hooguit iets is dat past binnen je eigen denkraam en dat angst een belangrijk stuurmechanisme is om iets ‘normaal’ te vinden.

Om het eenvoudig te zeggen, de angst voor het onbekende beïnvloedt ons denken in de richting van het bekende. En omdat het bekend is vinden we dat weer normaal. Bijna Cruijffiaans logisch toch? Maar tegelijkertijd biedt die angst ook grote kansen. Angst is niet per definitie negatief. Angst kan stimuleren tot ontdekken en daarmee bekend worden met nieuwe gedachten en ideeën.

Wat wij ook veel zijn tegengekomen is dat er veel angst in de maatschappij is gekomen, of erger, bangheid. Is dat dan niet hetzelfde? Wij vinden van niet. Zoals boven betoogd is kan angst leiden tot ontdekken terwijl bangheid veel primairder in ons geworteld is en vooral leidt tot vluchten, overleven dus. En dat laatste is voor ons aanleiding om eens gaan te verkennen hoe dat nu zit nu de maatschappij weer over wil gaan tot de orde van de dag.

Wat we willen onderzoeken is hoe de pandemie ons als individu heeft beïnvloed en welke impact dat heeft op ons werk en op de onderlinge samenwerking. Uit de eerste gesprekken die we hebben gevoerd komt een beeld naar voren dat veel mensen nog worstelen met met de vraag hoe verder? Enerzijds gevoed door angst en bangheid en anderzijds gevoed door het feit dat het thuis werken ook tijd heeft opgeleverd om over dingen na te denken, over meer thuis zijn en minder nutteloze reistijd hebben. Durf ik wel weer naar kantoor? Ik vond het niet zo erg zonder al die mensen aan mijn bureau. Of toch gewoon maar weer aan de gang en terug in de sleur, of toch niet..?

Mochten deze vragen je bekend voorkomen of heb je andere vragen die met bovenstaande te maken hebben, laat het ons dan weten. Stuur een mailtje of een appje of reageer op deze blog. Wellicht dat we je kunnen helpen bij het beantwoorden van deze vragen.

Like a Rolling Stone

Het nieuws over de dood van Chuck Berry kwam niet echt als een schok. Natuurlijk, als een artiest met een mega staat van dienst het tijdelijke voor het eeuwige verruilt, komt het altijd als een schok en is de wereld bedroeft over het heengaan. Chuck was 90+, nog actief, een nieuwe plaat waaraan hij werkte, wordt bijna zeker nog uitgebracht. Maar toch, een gezegende leeftijd en prachtige staat van dienst. Geen gemakkelijke man, de reacties op zijn overleden zijn daar eenduidig in. Maar wel allemaal met het respect dat daar bij hoort. De Stones, en met name Keith Richards is altijd een grote bewonderaar van hem geweest. Een man trouwens die je het best authentiek kunt noemen om al zijn kanten als mens te benoemen. Wat Chuck en Keith gemeen hebben is dat zij ware 'rolling stones' zijn, zwervers dus, dwalend door het leven, ogenschijnlijk zonder vast doel, maar altijd nieuwsgierig. Genietend van het HIER en het NU en de schoonheid van de reis als groot goed koesterend, gaan en gingen zij door het leven.

Deze week zat ik met een internationale management team 'op de hei'. Een prachtige bijeenkomst overigens met een hele concrete doelstelling, maar vooral ook een bijeenkomst waar we echt in het HIER en het NU, in het moment konden komen. Intens en met gevoel voor elkaar ondanks dat we met 9 verschillende culturen bij elkaar zaten. In het moment, waar we details deelden over de oorsprong van ons zijn. In het moment, waar we ons samen verbonden op die gedragseigenschappen die niet zo positief zijn. In het moment, eerst in de ochtendmist en later in de middagzon op de uitkijktoren bij ons op het terrein. In het moment, tijdens het boogschieten en dat je ziet dat China, India, Australië en Frankrijk in gesprek met elkaar zijn en de gemeenschappelijke lach over het veld rolt. In het moment, in de keuken tijdens het koken wanneer we met bijna Zwitserse precisie een drie gangen maaltijd in elkaar zetten met voldoende variaties om 9 culturen elk wat wils te bieden. In het moment, met een rijkdom die net zo veel waard is als het doel dat we samen bereikten.

Er is steeds meer informatie, prestaties moeten worden transparanter, aan doelen gerelateerde KPI's worden meetbaar gemaakt. Alles moet een doel hebben. Er is niets mis met het stellen van doelen, maar wat heb je aan een doel als de weg er naar toe je verder niets oplevert, je geen energie geeft en je niets leert? Hoe komt het toch dat mensen die iets bereiken het altijd hebben over de ervaringen onderweg en hoe de weg naar het doel louterend werkt? Het is de weg die in zich waarde creëert zodat het bereiken van het doel pas echt waardevol wordt.

Daarom mijn advies, kijk onderweg om je heen, geniet en leer van wat je meemaakt en wees af en toe een rolling stone en neurie; .....Johnny b. goode...... 

Soms zijn moeilijke dingen gewoon echt ingewikkeld

Dat lijkt logisch zou wijlen Johan Cruijff zeggen en ik ben geneigd dat over te nemen. Sommige dingen in je werk en dagelijks leven blijken lastig te doorgronden. Sommige zaken in je leven lijken 'voor altijd' op je agenda te staan. 'Ik heb nu al tien keer verteld hoe het in elkaar steekt en ze willen het maar niet begrijpen'. 'Waarom doen ze nu niet gewoon wat ik zeg'? 'Kan iemand mij eens uitleggen hoe het werkelijk zit'?

Het zijn varianten van hetzelfde thema, soms zijn zaken echt ingewikkeld. Vaak gaat het om veranderen.

Een voorbeeld; als je mensen moet uitleggen wat de waarde voor een onderneming is om over te stappen op een geïntegreerd informatiesysteem, dan 'snapt' iedereen dat en de mensen zijn meestal direct VOOR. Want ja, de uitleg is duidelijk; we hoeven maar 1 keer de informatie in te voeren, dat scheelt tijd en mensen kunnen dan meer tijd besteden aan andere, belangrijker zaken. Het gaat erom dat er dan minder fouten worden gemaakt en dat scheelt reparatietijd. Het gaat er om dat de kwaliteit van de informatie beter wordt. Als je het goed voor elkaar hebt dan kun je ook 'de processen gaan stroomlijnen'. Het management kan betere strategische besluiten nemen, het rendement van ons bedrijf gaat dan omhoog en we maken meer winst en ...... Of gaat het misschien over de aandeelhouderswaarde of een antwoord op teruglopende klanttevredenheid of verontrustend verloop in het personeelsbestand of het benutten van kansen in de markt. (Begrijpt u het nog?)

Tegelijk doemen er een aantal vragen op; wat gaan we doen met de tijd die er beschikbaar komt, moeten er mensen weg, deed ik mijn werk niet goed dan, hebben we het tot nu toe dan zo slecht gedaan, hebben we lijstjes nodig om de directie besluiten te laten nemen, iedereen weet toch dat onze after-sales niet deugt, zitten de zakken van de top al niet vol genoeg, ik heb al jaren geen salarisverhoging gekregen, mijn klanten zijn erg tevreden....

Je voelt hem al aankomen, het is misschien toch nog iets ingewikkelder. En steeds komt de vraag terug; hoe leg ik het uit? Voor welke doelgroep maak ik het op welke manier begrijpelijk? En soms is het nog ingewikkelder; over het werkelijke motief mag niet publiek gesproken worden. uiteraard wordt tot op het detail het echte motief tijdens de lunchwandeling of bij de koffie-automaat besproken.

Sommige van mijn klanten worstelen met deze moeilijke materie. Ze raken verstrikt in de vele dimensies die bij dit soort vraagstukken optreden. Niet zelden geven ze het op, laten moedeloos de boel de boel, trekken zich terug uit de projecten, verstoppen zich in de inhoud of komen geblokkeerd aan de zijlijn te staan. De kunst is om het niet zover te laten komen.

Soms moet je gewoon uitleggen dat iets moeilijk is of ingewikkeld. Soms moet je ook gewoon uitleggen dat iets moeilijk is en dat je zelf ook niet alles overziet. Soms moet je uitleggen dat anderen er meer verstand van hebben en dat je er op vertrouwt dat ze weten wat ze doen. Soms moet je ook niets en even afwachten. De kans is groot dat iemand anders je het komt uitleggen, kun jij een vraag stellen, dat is strategisch gezien altijd een betere positie

vertrouw jezelf

Misschien wel de lastigste opdracht die je kunt bedenken, jezelf vertrouwen. Dat is dus iets anders dan zelfvertrouwen. Zelfvertrouwen gaat over door jezelf gepercipieerde waarde van de dingen die je doet. Zelfvertrouwen krijgt pas inhoud en waarde als dat gebasseerd is op een fundament van zelfkennis en ervaring.

Je zelf vertrouwen gaat er over of jij bereid bent om afspraken die je met jezelf maakt, na te komen. Je zelf vertrouwen gaat er ook over of je bereid bent jezelf tot de orde te roepen, of je bereid bent je eigen imperfectie onder ogen te zien en of je bereid bent die imperfectie op neutrale wijze te delen met je omgeving.

Ik kwam op dit thema omdat mijn levensagenda momenteel overloopt. Daardoor ben ik maar deels in staat om dingen goed voor te bereiden. Zo ook een optreden voor een beginnend projectteam waarin we de fundamenten van de kwaliteit van samenwerken gingen bespreken.

De voorbereidingstijd was nihil, mijn beleving van zelfvertrouwen was op zijn zachts gezegd 'beperkt', maar er was geen weg terug. 30 seconden concentratie was genoeg om met mezelf af te spreken dat ik op mezelf moest vertrouwen. Die 30 seconden gebruik ik wel vaker, eigenlijk zit dat gewoon in mijn systeem van voorbereiden. Het interessante is nu dat ik mij daar onder normale omstandigheden niet van bewust ben. Nu in deze stressvolle periode kom ik er achter hoe dit systeem werkt en hoe dit in elkaar zit. Bewust met jezelf in gesprek gaan en de afspraak herbevestigen.... en dat werkt.

De bijeenkomst gisteren ging uitstekend, verschillende deelnemers kwamen me na afloop bedanken of gaven mij een compliment. Reden om gisteravond na afloop mezelf te bedanken voor de steun die ik mezelf had gegeven. En daar was ik zelf erg blij mee, het bevestigde dat ik mezelf kan vertrouwen en dat geeft oprecht zelfvertrouwen.

de teneergang van Linked Inn

Het is heel bijzonder, als je eens de tijd neemt om wat te googlen door Linkedin, wat je dan tegenkomt. Ik ben zelf een beperkte gebruiker van het medium, niet dat ik iets tegen social media heb, integendeel, maar waar ik mee worstel is de mate van betekenis van die social media. Zoeken, fine, dat snap ik wel. Helpen de social media..... uuuuuh? Ik ben geneigd 'soms' te zeggen. Hoewel, wanneer ik de leeftijd van Harrison Ford wil weten, of hoever Tethys van Saturnus afstaat, of welke boeken Eduardo de Bono heeft geschreven, hoe Michelangelo de koepel van de Sint Pieter heeft ontworpen, de moeder van John Lennon heette en hoe zijn eerste gitaar gestemd stond, zeker dat vind ik wel. Maar dat vind je vooral in Wikipedia. Wat dat betreft is Wikipedia een soort mini internet op zichzelf, geniaal gevonden. Maar daar ging het niet over. Linkedin dus.

Als je de tijd neemt om eens wat te scrollen dan kom je toch merkwaardige dingen tegen, ex collegae blijken in plaats van supervisor opeens Managing Director te zijn geweest, verkopers Sales Director en engineers Technical Directors. Wat ook bijzonder is dat is dat ik echt heb lopen slapen toen we collegae waren, want die mensen blijken ook nog eens wel 15 of meer jaren zo een functie te hebben uitgeoefend, niks van gemerkt.

Maar dat zal wel aan mij liggen, ik heb wat dat betreft de boot gemist. Helaas moet ik bekennen dat mijn Linkedin profiel al een jaartje niet is bijgewerkt, noch heb ik de moeite genomen om uit te vinden hoe mensen mij het beste en snelste kunnen vinden. De 'hitkans' hoe belangrijk vandaag de dag ook, is aan mij minder besteed. Ik ben meestal aan het werk en als ik dat niet ben dan besteed ik mijn tijd aan mijn kinderen, vrienden en af en toe een beetje gitaar spelen. En verder schrijf ik op wat ik denk en wat ik ben en dat lees je, hier en elders op het internet.

Maar jammer vind ik het wel. Linkedin is een prima medium en het kan echt helpen, mensen verbinden en wat achtergrond van jezelf blootgeven. Maar op deze wijze devalueert Linkedin snel, ga je zoeken met filters en met persoonlijke percepties, 'ach die zal wel.......' en dat is echt jammer.

beste mensen, als ik 1 goede raad mag geven, publiceer wat je bent, schijf op wat je kunt en doe je ding, presteer naar beste kunnen. Dat levert de beste referenties op, in mensen wel te verstaan. Ennu oh ja, helder zijn over wat je niet kunt, dat is pas echte professionaliteit. Alleen echte helden durven dat. En anders wordt het borrelpraat...... linke borrelpraat.

we spreken, Ruud

keuzes maken

Het is zo makkelijk om mensen te adviseren om keuzes te maken en hoe lastig het is om echt keuzes te maken, dat heb ik deze afgelopen maanden aan den lijve ervaren. Soms komen er momenten in je leven dat je echt moet kiezen, moet kiezen voor je eigen toekomst en eigen inschatting hoe je de rest van je leven wilt gaan invullen. dat zijn hele heftige processen en het zijn moeilijke keuzes.

Keuzes maken betekent per definitie dat je dingen, ervaringen, relaties en andere zaken NIET zult krijgen. Logisch zou je zeggen, maar de echte acceptatie van de keuze is pas daar als je in volle omvang wordt geconfronteerd met het 'missen' der dingen, ervaringen, relaties...

Dan volgt er een moment van wat ik noem 'meta keuze'. De keuze van de keuze, het in volle omvang er voor kiezen dat je je eigen keuzes gaat accepteren en doorleven.

Ik ben naar jullie in gebreke gebleven op deze blog pagina. Ik weet dat er trouwe lezers zijn, want die reageren ook. Vaak niet op deze blog, maar per mail of telefoon, daarvoor dank. Mijn meta keuze is geweest dat ik een periode heb ingelast van de acceptatie van de gevolgen van mijn eigen keuzes die ik de afgelopen periode heb gemaakt. Ingrijpende keuzes die mijn leven voorgoed hebben veranderd. En niet alleen mijn leven maar ook het leven van dierbaren in mijn directe omgeving.

Zo een keuze is bijvoorbeeld geweest om mijn website even mijn website te laten en geen blogs te posten. Ook ben ik ver weggebleven van Twitter en zijn mijn Facebook activiteiten naar nul genaderd. Maar ook in mijn netwerk, in mijn vrienden- en kennissenkring ben ik nihilistisch actief geweest, bijna niet dus. Het accepteren dat je dingen, ervaringen, relaties niet meer krijgt of hebt... Dan is de stilte daar en komt er tijd voor de acceptatie van de keuze.

Jullie kennen mij inmiddels als een positief mens en dat ben ik. Ik geloof in de louterende werking van emotionele ervaringen en ik geloof in het kijken naar de andere zijde, de positieve zijde. En dat is nu het mooie, nu ik de gevolgen van mijn keuzes heb geaccepteerd, nu ontstaat er ruimte om te gaan genieten van de positieve kanten van mijn keuzes, kan ik me verheugen op de toekomst en het heden waarderen, zit ik fluitend in mijn auto of op mijn motor, en durf ik oprecht weer te adviseren; maak keuzes als het te veel, te ingewikkeld of te moeilijk wordt. dat loont.

https://www.youtube.com/watch?v=JrdEMERq8MA

 

een minder 2014

In een wereld van meer, groei, druk(te) en meer meer, wens ik jullie allen een 'minder' 2014, gezond van lijf en leden en met de zon in je hoofd en energie in je lichaam.

In een wereld waarin het soms steeds vaker lijkt te gaan over ietsie meer, of veel meer, ga ik dit jaar minder doen. Maar de dingen die ik doe ga ik ook echt doen, en afmaken. Met het ingaan van het nieuwe jaar heb ik al mijn moetjes weggepoetst uit mijn hoofd en mijn agenda. Ik heb me, behalve dit 'minder' voornemen, niks voorgenomen.

Het voelt heel goed om geen goede voornemens te hebben en je schier oneindige actielijst achteloos weg te werpen in de prullenbak. Onmogelijk hoor ik jullie zeggen, ik denk niet dat het onmogelijk is. Het regelmatig heroverwegen van alle dingen die moeten is een heel gezond en plezierig proces.

Van alle dingen die moeten komt er vanzelf een 'herinnering' of dat nu je broer is, een collega, de overheid, je baas of Sinterklaas. En aardig is ook dat maar ongeveer 70% van alle dingen die moeten zich opnieuw melden als 'dit moet'. Zo dat ruimt al lekker op.

En dan het aannemen van de herinneringen...kun je jezelf er toe zetten om de herinnering aan te nemen als een nieuw verzoek en dan de echte overweging te maken; wil ik dit wel, vind ik dit leuk, kan ik dit, heb ik er tijd en aandacht voor, kom ik in de gevangenis als ik het niet doe?

Beste bloggers de meeste dingen die je 'moet' doen hoeven niet, althans niet in de zin van dat je er van in de gevangenis gaat. Er zijn twee fundamentele drijfveren van dingen moeten; voor je eigen zelfbevestiging en voor het onderhouden van de relatie met de ander. Het is belangrijk om die twee elementaire zaken goed te onderscheiden. Deze twee grondmotieven zoals ze heten kunnen verschillende oorsprongen hebben. Oorsprongen die goed noch slecht zijn, die voort komen uit je eigen zijn. Maar het is wel belangrijk om ze te herkennen. want als je dat kunt, dan kun je ook beter afwegen wat echt moet of niet En waar het belangrijk voor is.

'ik moet mijn vriend dit weekend helpen schilderen'.... oh ja, en waarom dan? uuhhhhhhhhh........

  • omdat het mijn vriend is
  • omdat ik het niet kan maken hem niet helpen, want hij heeft de vorige keer mij geholpen
  • ze vinden me een .......... als ik niet kom en de rest wel
  • ik vind schilderen leuk
  • omdat het gewoon gezellig is met z'n allen zijn huisje goed in de verf te zetten.
  • dat schilderen kan me geen bal schelen, vind het gezellig samen
  • ..........

Beste bloggers, er is geen goed of fout, je bepaalt zelf in je leven wat goed of fout is, maar uit de variëteit van antwoorden kun je lezen dat er vele redenen zijn om iets te moeten. Het is de kunst om te 'ont-moeten' om maar eens een populistische term te gebruiken, dus; 'ik ga mijn vriend helpen schilderen omdat...... het iets is wat ik zelf wil. In het begin zal het vreemd, eng of bijzonder aanvoelen. Je omgeving gaat ook zeker reageren. Maar ik garandeer je dat je omgeving anders naar je gaat kijken en dat ze respect zullen hebben voor je eerlijke afwegingen. ik geef het toe, het is niet eenvoudig, maar je kunt elke 'moet' zo tegemoet treden.

De vraag voor de was-droog combinatie is natuurlijk welk grondmotief in bovenstaande casus verstopt zit. ik ben benieuwd of jullie het herkennen.

Herken je je in bovenstaande en worstel je hier ook wel eens mee, jullie weten me te vinden.

 

gelukkig nieuwjaar!

Na de vakantie

Ik weet niet hoe jullie dat vergaat, maar als ik na de vakantie weer aan de slag ga dan moet ik mezelf altijd temperen om niet meteen mijn hele jaarplanning vol te stoppen met wereld bestormende projecten. Ik merkte al na de eerste week dat ik zoveel dingen had opgestart en weer had her gestart, dat mijn agenda meteen niet meer voldeed aan mijn eigen adviezen, niet meer dan 50% van je tijd in overleg of bezet zijn door afspraken, niet plannen voor 9 uur of na 17.00 uur en tenminste 1 dag in de week reserveren voor het besteden van tijd aan meer strategische zaken.

Vanavond kon ik bij mijzelf op consult. Een klant van mij is bezig met een groot project dat drie assen raakt van het bedrijf, de operationele as, de proces as en de cultuur as. En 1 van de belangrijke vraagstukken is, hoe krijg ik dat verkocht in een grote organisatie en hoe krijg ik draagvlak zonder dat ik zelf kopje onder ga? Zonder de inhoud van de avond te verklappen, was een van de uitkomsten 'maak het niet te groot'. Doe afstand van je eigen beeld van je project en ga ophalen hoe je doelgroep er tegenaan kijkt. Allemaal heel logisch, maar zeker niet eenvoudig. En vervolgens geef je de inhoud van wat je opgehaald hebt terug, ingepast in je eigen project beeld.  Stap 2 is om het project zodanig in te richten dat bij alle stakeholders het gevoel ontstaat dat het overzichtelijk en behapbaar is, maar dat door de spreiding te laten zien toch de grootte en het belang overkomen. Zeker, niet eenvoudig, maar wel een professionele manier om complexe management vraagstukken aan te pakken.

wil je hier meer over weten, stuur me een mailtje en je krijgt antwoord.