Het nieuws over de dood van Chuck Berry kwam niet echt als een schok. Natuurlijk, als een artiest met een mega staat van dienst het tijdelijke voor het eeuwige verruilt, komt het altijd als een schok en is de wereld bedroeft over het heengaan. Chuck was 90+, nog actief, een nieuwe plaat waaraan hij werkte, wordt bijna zeker nog uitgebracht. Maar toch, een gezegende leeftijd en prachtige staat van dienst. Geen gemakkelijke man, de reacties op zijn overleden zijn daar eenduidig in. Maar wel allemaal met het respect dat daar bij hoort. De Stones, en met name Keith Richards is altijd een grote bewonderaar van hem geweest. Een man trouwens die je het best authentiek kunt noemen om al zijn kanten als mens te benoemen. Wat Chuck en Keith gemeen hebben is dat zij ware 'rolling stones' zijn, zwervers dus, dwalend door het leven, ogenschijnlijk zonder vast doel, maar altijd nieuwsgierig. Genietend van het HIER en het NU en de schoonheid van de reis als groot goed koesterend, gaan en gingen zij door het leven.

Deze week zat ik met een internationale management team 'op de hei'. Een prachtige bijeenkomst overigens met een hele concrete doelstelling, maar vooral ook een bijeenkomst waar we echt in het HIER en het NU, in het moment konden komen. Intens en met gevoel voor elkaar ondanks dat we met 9 verschillende culturen bij elkaar zaten. In het moment, waar we details deelden over de oorsprong van ons zijn. In het moment, waar we ons samen verbonden op die gedragseigenschappen die niet zo positief zijn. In het moment, eerst in de ochtendmist en later in de middagzon op de uitkijktoren bij ons op het terrein. In het moment, tijdens het boogschieten en dat je ziet dat China, India, Australië en Frankrijk in gesprek met elkaar zijn en de gemeenschappelijke lach over het veld rolt. In het moment, in de keuken tijdens het koken wanneer we met bijna Zwitserse precisie een drie gangen maaltijd in elkaar zetten met voldoende variaties om 9 culturen elk wat wils te bieden. In het moment, met een rijkdom die net zo veel waard is als het doel dat we samen bereikten.

Er is steeds meer informatie, prestaties moeten worden transparanter, aan doelen gerelateerde KPI's worden meetbaar gemaakt. Alles moet een doel hebben. Er is niets mis met het stellen van doelen, maar wat heb je aan een doel als de weg er naar toe je verder niets oplevert, je geen energie geeft en je niets leert? Hoe komt het toch dat mensen die iets bereiken het altijd hebben over de ervaringen onderweg en hoe de weg naar het doel louterend werkt? Het is de weg die in zich waarde creëert zodat het bereiken van het doel pas echt waardevol wordt.

Daarom mijn advies, kijk onderweg om je heen, geniet en leer van wat je meemaakt en wees af en toe een rolling stone en neurie; .....Johnny b. goode......